สำหรับคนทั่วไปคองมองว่าโรงละครวังหน้าคือ แหล่งรวมการแสดงศิลปะ ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าโรงละครแห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาด้านศิลปะนั่นเอง นักแสดงส่วนใหญ่จึงเป็นนักเรียน ที่กำลังศึกษาเรื่องนี้โดยเฉพาะ และแน่นอนเรื่องราวที่เล่น ก็ต้องเป็นบทละครวรรณคดีอย่างรามเกียรติ์ ส่วนตอนนั้นก็แล้วแต่ว่าจะเป็นตอนไหนเพราะถ้าเล่นเนื้อเรื่องเต็มแล้วมันจะดูยาวไปหน่อย ซึ่งเวลาในการแสดงนั้นไม่ควรจะยาวจนเกินไป เพราะปรกติผู้ชมจะมีสมาธิในการชมละครทีวีไม่นานมากนัก ดังนั้นเรื่องราวที่ดึงดูดความสนใจของคนเหล่านี้ได้ดีคือเนื่องเรื่องที่มีความน่าสนใจ กระชับ ชัดเจน สามารถเข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ได้ไม่ยาก ซึ่งแน่นอนว่านักศึกษาที่นำมาแสดงนั้นย่อมมีพื้นฐานศิลปะประเภทนี้อยู่แล้ว จึงไม่ต้องกังวลเรื่องราวเกี่ยวกับการรำที่อ่อนช้อย และจุดเด่นอีกอย่างของโรงละครเหล่านี้ก็คือ ฝีมือการแสดงล้วนๆ ครับ ไม่มีไฮโดรริกหรือ อุปกรณ์อื่นๆ มากนัก เพราะที่จริงๆ แล้ว โรงละครแห่งนี้เมื่อก่อนเป็นเพียงห้องประชุมที่นานๆ จะมีคนใช้งาน จึงเห็นว่าสถานที่แห่งนี้น่าจะมีการนำมาใช้งานในรูปแบบที่เป็นประโยชน์มากกว่านี้ จึงมีแนวคิดสร้างเป็นโรงละครขึ้นมา เพราะเห็นว่านักศึกษาในมหาวิทยาลัยมีความสามารถในการแสดง จึงเปิดทดลอง และผลตอบรับกลับมาก็ดีมาก เพราะนอกจากจะได้เรียนรู้จากของจริงแล้วทางมหาวิยาลัยยังได้ชื่อเสียงอีกด้วย ซึ่งโรงละครวังหน้าได้เปิดมา 70 ปีแล้ว ความคิดเห็นส่วนตัว เห็นว่าสถานที่แห่งนี้ควรมีการสนับสนุนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องครับ เพราะในอนาคตเด็กยุคใหม่อาจจะไม่รู้จักการแสดงประเภทนี้เลย ซึ่งแม้ว่าในทุกวันนี้จะมีการแสดงเปิดทำการอยู่ก็ตาม แต่เมื่อดูจำนวนและ อายุของผู้เข้าชมพบว่า เด็กรุ่นใหม่ให้ความสนใจน้อยมาก จนน่าเป็นห่วงว่ามนอนาคตจะไม่มีการลืดทอดการแสดงที่ถือว่าเป็นเอกลักษณ์ของไทย